Εκτός από το γεγονός ότι οι φετινές βουλευτικές εκλογές είναι οι πιο θυμωμένες και απρόβλεπτες της μεταπολίτευσης, έχουν ακόμη ένα χαρακτηριστικό. Είναι οι εκλογές του facebook και του twitter. Ποτέ άλλοτε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν είχαν διαδραματίσει τόσο σημαντικό ρόλο.
Μπορεί να έχουν γεννηθεί εδώ και χρόνια αλλά σίγουρα τώρα ενηλικιώθηκαν, καθώς έγιναν κτήμα όλων. Και των ψηφοφόρων και των ψηφοθήρων. Δυστυχώς για τους δεύτερους το κυνήγι των ψήφων πολλές φορές μετατρέπεται σε κυνήγι εναντίον τους. Και από κυνηγοί γίνονται θηράματα στα αιμοβόρικα σχόλια των αγανακτισμένων πολιτών.
Ίσως για πρώτη φορά οι πολίτες μπορούν να φωνάξουν (και να ακουσθούν) τόσο δυνατά τα πιστεύω τους. H ιντερνετική κοινότητα έχει τόση δύναμη που αναγκάζει ακόμη και τους πολιτικούς να την πάρουν σοβαρά. Ετσι «αναγκάζονται» πολιτευτές να ασχολούνται με το ίντερνετ όταν η σχέση τους με την τεχνολογία είναι τόσο στενή που ακούγοντας τον όρο ποντίκι του υπολογιστή βάζουν τις φωνές πιστεύοντας ότι εμφανίστηκε το συμπαθές (λέμε τώρα) τρωκτικό.
Πλέον για τους πολιτικούς τα λάθη δεν συγχωρούνται. Μια από τις (πάμπολλες) άστοχες δηλώσεις τους, μια γραφική ενέργεια σε κάποια προεκλογική συνάθροιση τους ή ακόμη και κάποια καλλιτεχνική φωτογράφησή τους γίνεται αμέσως βορά στις διαθέσεις της κοινότητας του facebook και του twitter. Βέβαια κάποιοι υποψήφιοι εθνοπατέρες που δεν θα τους ήξερε κανένας έχουν μετατραπεί σε ήρωες της καθημερινότητας. Όχι με κολακευτικά σχόλια, αλλά η… διαφήμιση να γίνεται.
Οι ίδιοι φυσικά δεν το καταλαβαίνουν και πατάνε αυτό το (υπερεκτιμημένο) κουμπάκι του like! Κι ας γελάνε μαζί τους. Κι ας έχουν ξεμείνει στην εποχή του ζιβάγκο, της γαλότσας, του παπιγιόν ή και του ταγαριού. Συνεχίζουν να γεμίζουν τον τοίχο με μηνύματα τους στιλ «απόψε με έχει καλεσμένο το τηλεμπόρα» ή «δείτε τι είπα χθες στο κεντρικό δελτίο».
Βέβαια η αλήθεια είναι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προσφέρονται για να γίνουν γνωστές οι θέσεις, οι εποικοδομητικές διαμάχες και οι προτάσεις υποψηφίων και ψηφοφόρων. Μακριά από το παρλιακό αλισιβερίσι που μεγάλωσε γενιές και γενιές. Αλλωστε τώρα και να θέλουν μερικοί νοσταλγοί να σου τάξουν κάποια θέση που να σε βάλουν; Το πολύ – πολύ να κρατάς την ομπρέλα τους για να αποφύγουν τις στάλες. Αυτοί που νομίζουν ότι απλά βρέχει…
Το μόνο (;) κακό με το facebook και το twitter είναι ότι δεν απευθύνονται σε όλους. Αποκλείουν το «κοινό» των εκλογών που το αποτελούν οι ψηφοφόροι των εβδομήντα και άνω. Αυτοί που βρέξει χιονίσει θα ψηφίσουν. Αυτοί που ψηφίζουν κάθε φορά το ίδιο κόμμα.
Όπως η γιαγιά Ελένη που παίρνει από την προηγούμενη νύχτα σταυρωμένο το ψηφοδέλτιο. Το διπλώνει και το βάζει κάτω από το μαξιλάρι της. Μπορεί να μην βλέπει τον πρίγκιπα που θα παντρευτεί (χήρα γυναίκα) αλλά ονειρεύεται τον αγαπημένο της αρχηγό να γίνεται πρωθυπουργός. Κι αν την ρωτήσεις γιατί τον ψηφίζει θα σου πει: «Αυτό το κόμμα ψήφιζε ο παππούς σου αυτό ψηφίζω κι εγώ».
Όμορφα, δημοκρατικά και αφοπλιστικά. Πως να μην της κάνεις like;
Κατερίνα Αθανασίου για το protothema.gr
Μπορεί να έχουν γεννηθεί εδώ και χρόνια αλλά σίγουρα τώρα ενηλικιώθηκαν, καθώς έγιναν κτήμα όλων. Και των ψηφοφόρων και των ψηφοθήρων. Δυστυχώς για τους δεύτερους το κυνήγι των ψήφων πολλές φορές μετατρέπεται σε κυνήγι εναντίον τους. Και από κυνηγοί γίνονται θηράματα στα αιμοβόρικα σχόλια των αγανακτισμένων πολιτών.
Ίσως για πρώτη φορά οι πολίτες μπορούν να φωνάξουν (και να ακουσθούν) τόσο δυνατά τα πιστεύω τους. H ιντερνετική κοινότητα έχει τόση δύναμη που αναγκάζει ακόμη και τους πολιτικούς να την πάρουν σοβαρά. Ετσι «αναγκάζονται» πολιτευτές να ασχολούνται με το ίντερνετ όταν η σχέση τους με την τεχνολογία είναι τόσο στενή που ακούγοντας τον όρο ποντίκι του υπολογιστή βάζουν τις φωνές πιστεύοντας ότι εμφανίστηκε το συμπαθές (λέμε τώρα) τρωκτικό.
Πλέον για τους πολιτικούς τα λάθη δεν συγχωρούνται. Μια από τις (πάμπολλες) άστοχες δηλώσεις τους, μια γραφική ενέργεια σε κάποια προεκλογική συνάθροιση τους ή ακόμη και κάποια καλλιτεχνική φωτογράφησή τους γίνεται αμέσως βορά στις διαθέσεις της κοινότητας του facebook και του twitter. Βέβαια κάποιοι υποψήφιοι εθνοπατέρες που δεν θα τους ήξερε κανένας έχουν μετατραπεί σε ήρωες της καθημερινότητας. Όχι με κολακευτικά σχόλια, αλλά η… διαφήμιση να γίνεται.
Οι ίδιοι φυσικά δεν το καταλαβαίνουν και πατάνε αυτό το (υπερεκτιμημένο) κουμπάκι του like! Κι ας γελάνε μαζί τους. Κι ας έχουν ξεμείνει στην εποχή του ζιβάγκο, της γαλότσας, του παπιγιόν ή και του ταγαριού. Συνεχίζουν να γεμίζουν τον τοίχο με μηνύματα τους στιλ «απόψε με έχει καλεσμένο το τηλεμπόρα» ή «δείτε τι είπα χθες στο κεντρικό δελτίο».
Βέβαια η αλήθεια είναι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προσφέρονται για να γίνουν γνωστές οι θέσεις, οι εποικοδομητικές διαμάχες και οι προτάσεις υποψηφίων και ψηφοφόρων. Μακριά από το παρλιακό αλισιβερίσι που μεγάλωσε γενιές και γενιές. Αλλωστε τώρα και να θέλουν μερικοί νοσταλγοί να σου τάξουν κάποια θέση που να σε βάλουν; Το πολύ – πολύ να κρατάς την ομπρέλα τους για να αποφύγουν τις στάλες. Αυτοί που νομίζουν ότι απλά βρέχει…
Το μόνο (;) κακό με το facebook και το twitter είναι ότι δεν απευθύνονται σε όλους. Αποκλείουν το «κοινό» των εκλογών που το αποτελούν οι ψηφοφόροι των εβδομήντα και άνω. Αυτοί που βρέξει χιονίσει θα ψηφίσουν. Αυτοί που ψηφίζουν κάθε φορά το ίδιο κόμμα.
Όπως η γιαγιά Ελένη που παίρνει από την προηγούμενη νύχτα σταυρωμένο το ψηφοδέλτιο. Το διπλώνει και το βάζει κάτω από το μαξιλάρι της. Μπορεί να μην βλέπει τον πρίγκιπα που θα παντρευτεί (χήρα γυναίκα) αλλά ονειρεύεται τον αγαπημένο της αρχηγό να γίνεται πρωθυπουργός. Κι αν την ρωτήσεις γιατί τον ψηφίζει θα σου πει: «Αυτό το κόμμα ψήφιζε ο παππούς σου αυτό ψηφίζω κι εγώ».
Όμορφα, δημοκρατικά και αφοπλιστικά. Πως να μην της κάνεις like;
Κατερίνα Αθανασίου για το protothema.gr
