Ο κ. Πάγκαλος τάσσεται υπέρ ενός μεικτού εκλογικού συστήματος, βάσει του οποίου θα εκλέγονται αρχικά 100 βουλευτές σε μία ενιαία ή 2-3 εκλογικές περιφέρειες «από λίστες που θα αποφασίζουν τα κόμματα ή από ανεξάρτητους υποψήφιους» και άλλοι 200 «σε μονοεδρικές περιφέρειες που θα συγκροτηθούν με ισοδύναμη εκλογική βάση ή στον πρώτο γύρο με απόλυτη πλειοψηφία ή στο δεύτερο γύρο μεταξύ των δύο πλειοψηφησάντων».
Η δεύτερη πρότασή του συνίσταται στην κατάργηση του προσωποκεντρικού χαρακτήρα - που προσέδωσε στο ΠΑΣΟΚ ο ιδρυτής του Ανδρέας Παπανδρέου και που το Κίνημα έχει διατηρήσει και μετά την αποχώρησή του - μέσω της διοργάνωσης των συνεδρίων του κατά το πρότυπο των δυτικών κομμάτων, δηλαδή «γύρω από κείμενα θέσεων που θα αφορούν τα θεμελιώδη πολιτικά προβλήματα της χώρας». Προτείνει ένα ανοιχτό κόμμα, με κεντρική επιτροπή εκλεγμένη με το σύστημα της απλής αναλογικής, «συγκροτημένο γύρω από ιδεολογικές θέσεις και πολιτικοποιημένο δε θα μπορούσε βέβαια να επιλέξει και να υποδείξει λάθος υποψηφίους για τις εκλογές, σε κάθε επίπεδο, από το τοπικό έως το πανελλήνιο».
Υπεραμυνόμενος της πρώτης του πρότασης, ο κ. Πάγκαλος αντικρούει τους ισχυρισμούς όσων λένε πως ένας τέτοιος καθορισμός υποψηφίων θα στερούσε από τον πολίτη το δικαίωμα να εκλέγει τον υποψήφιο της επιλογής του. «Ας αφήσουμε το γελοίο επιχείρημα ότι ο πολίτης έχει σήμερα την “ελεύθερη επιλογή” ανάμεσα σε ποδοσφαιριστές, ηθοποιούς του ελαφρού θεάτρου και διάφορους τζιτζιφιόγκους που περιφέρονται και κραυγάζουν στα παραθυράκια των καναλιών», επισημαίνει.
Επιπλέον, ο κ. Πάγκαλος δράττεται της ευκαιρίας να επιτεθεί για ακόμη μια φορά εναντίον της ελληνικής Αριστεράς και των επικεφαλής των κοινοβουλευτικών της κομμάτων, οι οποίοι «θριαμβολογούν […] για την αύξηση της πολιτικής τους επιρροής», η οποία συνολικά, όπως αναφέρει, ανέρχεται δημοσκοπικά στο 30%. «Είναι πραγματικά ο Έλληνας πολίτης ακαταλόγιστος και παραζαλισμένος από τα προβλήματα της εποχής και επέλεξε την αυτοκτονία ή υπάρχει πράγματι και βρέθηκε στον τόπο μας η κομμουνιστική λύση στα σύγχρονα προβλήματα της παγκοσμιοποίησης;», διερωτάται ο κ. Πάγκαλος, αποκλείοντας το ενδεχόμενο συνεργασίας τους: «είναι βέβαιο ότι δεν θα μπορούσαν να συμφωνήσουν στο παραμικρό. Σταλινική μέχρι το κόκκαλο η πρώτη, ευρωπαϊστής και σχεδόν σοσιαλδημοκράτης ο δεύτερος, αναρχοαυτόνομο οργισμένο νιάτο ο τρίτος». Ωστόσο, αναγνωρίζει ότι μέχρις ενός σημείου οι δημοσκοπήσεις θα επαληθευθούν, «δηλαδή ένας στους τέσσερις Έλληνες θα επιλέξει την καταδίκη του πολιτικού συστήματος μέσα από τον πολιτικό ευνουχισμό, δηλαδή καθιστώντας ανενεργή την ίδια του την ψήφο».
Παράλληλα, ο κ. Πάγκαλος στρέφεται εναντίον των «αφρόνων και ολιγοφρόνων που εξωθούν την ηγεσία της μεγάλης αυτής παράταξης (ΝΔ) σε πρόωρο εκλογικό παραλήρημα», χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι, ακόμη κι αν κερδίσει τις εκλογές η ΝΔ, δεν θα κατακτήσει αυτοδυναμία με αποτέλεσμα η όποια κυβέρνηση προκύψει από τις επικείμενες εκλογές να είναι «κάποιου είδους ‘κυβέρνηση Παπαδήμου’».
Τη χειρότερη κατάσταση, όμως, ο κ. Πάγκαλος τη βλέπει στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο «έχει υποστεί όλο το βάρος της διαχείρισης της κρίσης και εισπράττει δυσαρέσκεια για όλες τις αδυναμίες και τα λάθη που μπορεί να εμφάνισε σε αυτήν την περίοδο». Ωστόσο, το βασικό πρόβλημα του Κινήματος είναι, κατά τον κ. Πάγκαλο, «η σπάνια ομοφωνία των αντιπάλων του, που είχε να εμφανιστεί από το 1989», η οποία «κατάφερε να μεταθέσει το κέντρο βάρους των ευθυνών για τη δημιουργία της κρίσης σε αυτούς που τη διαπίστωσαν».
«Η πολυδιάσπαση του ΠΑΣΟΚ σε αντιμαχόμενες ομάδες, η εξάλειψη κάθε μορφής ιδεολογικής συναντίληψης, η βαθμιαία κατάργηση κάθε είδους συντροφικής αλληλεγγύης, το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται αυτό το κόμμα, που κάποτε εξέφραζε θριαμβικά τη μεγάλη πλειοψηφική παράταξη της χώρας, έχουν αιτίες που είναι ανάγκη να αναζητηθούν σε πιο ουσιαστικές ελλείψεις», επισημαίνει ο Θεόδωρος Πάγκαλος.
