Την παραδοξότητα της ανθρώπινης φύσης και των αοράτων νημάτων που κατευθύνουν τη ροή της ζωής μας πραγματεύεται το έκτο κατά σειρά μυθιστόρημα με τίτλο «Ο θάνατος των ανθρώπων» ο 39χρονος συγγραφέας Δημήτρης Σωτάκης.
Ένα μικρό και άσημο χωριό, που βρίσκεται στα βάθη μιας παράξενης χώρας (τα ονόματα δεν έχουν καμία σημασία αφού παραπέμπουν σε έναν φανταστικό τόπο), έχει κατορθώσει να κατακτήσει την ευτυχία.
Μολονότι η καθημερινή ζωή των κατοίκων του δεν είναι χωρίς προβλήματα (οι δουλειές χάνονται η μια μετά την άλλη), ο κόσμος τους παραμένει ασκίαστος και ανέφελος και το γέλιο και η χαρά τραντάζουν κάθε τόσο την καρδιά τους.
Επειδή, όμως, τίποτε δεν κρατάει επ’ άπειρον, το χωριό θ’ αρχίσει ξαφνικά να μαστίζεται από μιαν αδιάγνωστη ασθένεια: άνθρωποι και ζωντανά θα πέσουν χωρίς καμία δυνατότητα ανάκαμψης ή διαφυγής στα νύχια της, με αποτέλεσμα τον βαθμιαίο αποδεκατισμό τους.
Οι γιατροί θα σηκώσουν τα χέρια ψηλά κι ο θρήνος δεν θα αργήσει να καταπλακώσει την άλλοτε φωτεινή πολιτεία, σ’ ένα κλίμα εξαιρετικά βαρύ και δυσοίωνο.
Όσοι θα αναζητήσουν τη λύση έξω από το χωριό, ταξιδεύοντας στην πρωτεύουσα, θα χαθούν από προσώπου γης ενώ εκείνοι που θα μείνουν πίσω και δεν θα χτυπηθούν από την αρρώστια, θα προσπαθήσουν να πνίξουν την αγωνία τους ανασταίνοντας τοπικές γιορτές οι οποίες κάποτε αποτελούσαν αφορμή μεγάλης ευφορίας και χαλάρωσης.
Θα συμβούν, ωστόσο, στ’ αλήθεια όλα αυτά; Μήπως αποτελούν απλώς αποκυήματα ενός διαταραγμένου μυαλού, που θα αναλάβει να συγκρουστεί με ανύπαρκτες οντότητες;
Μήπως ο κεντρικός ήρωας, που είναι και ο αφηγητής της ιστορίας, θα στερηθεί σιγά-σιγά τα λογικά του, βλέποντας καταστροφές τις οποίες κανένας άλλος δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί;
Και τι ρόλο θα παίξει σε μια τέτοια συνθήκη η μυστηριώδης αγαπημένη του, που γράφει πυρετωδώς ένα βιβλίο το οποίο δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ;
Στο «Ο θάνατος των ανθρώπων» (εκδόσεις «Κέδρος»), ο Δημήτρης Σωτάκης, ο οποίος κινείται πάντα στο πεδίο της λογοτεχνίας του φανταστικού, χρησιμοποιεί ένα διπλό στόχαστρο.
Από τη μια θέλει να δείξει πώς η ουτοπία της απολύτως ανεμπόδιστης διαβίωσης μπορεί ξαφνικά να εξελιχθεί σε εφιάλτη (κανένας μονόδρομος δεν είναι δυνατόν να οδηγηθεί σε αίσιο τέλος) και από την άλλη επιδιώκει να εμπλέξει στο ίδιο παιχνίδι τα μυστικά της τέχνης: τόσο η ουτοπία όσο και η δυστοπία απέχουν παρασάγγας από την πραγματικότητα, τροφοδοτώντας μια μυθοπλαστική αφήγηση που αν την πάρουμε στα σοβαρά δεν αποκλείεται να πέσουμε στα βαθιά νερά της τρέλας.
Το μοτίβο της φονικής ασθένειας με άγνωστη προέλευση έχει τροφοδοτήσει κατ΄ επανάληψη τόσο τον κινηματογράφο όσο και το μυθιστόρημα, καταλήγοντας συχνά σε εύπεπτα, μαζικής κατανάλωσης θρίλερ, τα οποία από ένα σημείο και μετά (όταν εξαντληθούν τα πρώτα θεαματικά ευρήματα) δεν καταφέρνουν να αποκαλύψουν το παραμικρό, υποταγμένα σε μιαν αυτονόητη και εντελώς άνευρη ίντριγκα.
Το βιβλίο του Σωτάκη διαθέτει πολύ και συνεχές σασπένς, αλλά δεν είναι διόλου ευθύγραμμο και προβλέψιμο. Επινοώντας μια γνήσια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, όπου ο υπαινιγμός και οι μισοφωτισμένες καταστάσεις παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο, ο συγγραφέας εικονογραφεί έναν μουντό και διαρκώς κλυδωνιζόμενο κόσμο: έναν κόσμο παραδομένο στο άγνωστο και τη ρευστότητα, που θα μείνουν μέχρι το τέλος τα κυρίαρχα γνωρίσματά του.
Χωρίς ευδιάκριτους χαρακτήρες και χειροπιαστά, αναγνωρίσιμα πρόσωπα (σ’ ένα περιβάλλον στο εσωτερικό του οποίου τα πάντα τελούν υπό αίρεση το συγκεκριμένο και το ρεαλιστικό δύσκολα μπορούν να εξασφαλίσουν θέση), το βιβλίο του Σωτάκη είναι μια αλληγορία για τη δύστροπη καθημερινότητα της συλλογικής συμβίωσης: καθημερινότητα ικανή να πάρει τις πιο απροσδόκητες μορφές, όπως και να κινδυνέψει από τους πλέον ανύποπτους εχθρούς.
Ο Δημήτρης Σωτάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1973. Έχει δημοσιεύσει τα μυθιστορήματα «Το σπίτι» (1997), «Η πράσινη πόρτα» (2002), «Η παραφωνία» (2005), «Ο άνθρωπος καλαμπόκι» (2007) και «Το θαύμα της αναπνοής» (2009).
Στα βιβλία του περιλαμβάνεται και μια συλλογή διηγημάτων, που τιτλοφορείται «’Έντεκα ερωτικοί θάνατοι». Το «Θαύμα της αναπνοής» έχει τιμηθεί με το βραβείο The Athens Price of Literature του περιοδικού «Δε (κατα)».
Πηγή: ΑΜΠΕ
Ένα μικρό και άσημο χωριό, που βρίσκεται στα βάθη μιας παράξενης χώρας (τα ονόματα δεν έχουν καμία σημασία αφού παραπέμπουν σε έναν φανταστικό τόπο), έχει κατορθώσει να κατακτήσει την ευτυχία.
Μολονότι η καθημερινή ζωή των κατοίκων του δεν είναι χωρίς προβλήματα (οι δουλειές χάνονται η μια μετά την άλλη), ο κόσμος τους παραμένει ασκίαστος και ανέφελος και το γέλιο και η χαρά τραντάζουν κάθε τόσο την καρδιά τους.
Επειδή, όμως, τίποτε δεν κρατάει επ’ άπειρον, το χωριό θ’ αρχίσει ξαφνικά να μαστίζεται από μιαν αδιάγνωστη ασθένεια: άνθρωποι και ζωντανά θα πέσουν χωρίς καμία δυνατότητα ανάκαμψης ή διαφυγής στα νύχια της, με αποτέλεσμα τον βαθμιαίο αποδεκατισμό τους.
Οι γιατροί θα σηκώσουν τα χέρια ψηλά κι ο θρήνος δεν θα αργήσει να καταπλακώσει την άλλοτε φωτεινή πολιτεία, σ’ ένα κλίμα εξαιρετικά βαρύ και δυσοίωνο.
Όσοι θα αναζητήσουν τη λύση έξω από το χωριό, ταξιδεύοντας στην πρωτεύουσα, θα χαθούν από προσώπου γης ενώ εκείνοι που θα μείνουν πίσω και δεν θα χτυπηθούν από την αρρώστια, θα προσπαθήσουν να πνίξουν την αγωνία τους ανασταίνοντας τοπικές γιορτές οι οποίες κάποτε αποτελούσαν αφορμή μεγάλης ευφορίας και χαλάρωσης.
Θα συμβούν, ωστόσο, στ’ αλήθεια όλα αυτά; Μήπως αποτελούν απλώς αποκυήματα ενός διαταραγμένου μυαλού, που θα αναλάβει να συγκρουστεί με ανύπαρκτες οντότητες;
Μήπως ο κεντρικός ήρωας, που είναι και ο αφηγητής της ιστορίας, θα στερηθεί σιγά-σιγά τα λογικά του, βλέποντας καταστροφές τις οποίες κανένας άλλος δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί;
Και τι ρόλο θα παίξει σε μια τέτοια συνθήκη η μυστηριώδης αγαπημένη του, που γράφει πυρετωδώς ένα βιβλίο το οποίο δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ;
Στο «Ο θάνατος των ανθρώπων» (εκδόσεις «Κέδρος»), ο Δημήτρης Σωτάκης, ο οποίος κινείται πάντα στο πεδίο της λογοτεχνίας του φανταστικού, χρησιμοποιεί ένα διπλό στόχαστρο.
Από τη μια θέλει να δείξει πώς η ουτοπία της απολύτως ανεμπόδιστης διαβίωσης μπορεί ξαφνικά να εξελιχθεί σε εφιάλτη (κανένας μονόδρομος δεν είναι δυνατόν να οδηγηθεί σε αίσιο τέλος) και από την άλλη επιδιώκει να εμπλέξει στο ίδιο παιχνίδι τα μυστικά της τέχνης: τόσο η ουτοπία όσο και η δυστοπία απέχουν παρασάγγας από την πραγματικότητα, τροφοδοτώντας μια μυθοπλαστική αφήγηση που αν την πάρουμε στα σοβαρά δεν αποκλείεται να πέσουμε στα βαθιά νερά της τρέλας.
Το μοτίβο της φονικής ασθένειας με άγνωστη προέλευση έχει τροφοδοτήσει κατ΄ επανάληψη τόσο τον κινηματογράφο όσο και το μυθιστόρημα, καταλήγοντας συχνά σε εύπεπτα, μαζικής κατανάλωσης θρίλερ, τα οποία από ένα σημείο και μετά (όταν εξαντληθούν τα πρώτα θεαματικά ευρήματα) δεν καταφέρνουν να αποκαλύψουν το παραμικρό, υποταγμένα σε μιαν αυτονόητη και εντελώς άνευρη ίντριγκα.
Το βιβλίο του Σωτάκη διαθέτει πολύ και συνεχές σασπένς, αλλά δεν είναι διόλου ευθύγραμμο και προβλέψιμο. Επινοώντας μια γνήσια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, όπου ο υπαινιγμός και οι μισοφωτισμένες καταστάσεις παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο, ο συγγραφέας εικονογραφεί έναν μουντό και διαρκώς κλυδωνιζόμενο κόσμο: έναν κόσμο παραδομένο στο άγνωστο και τη ρευστότητα, που θα μείνουν μέχρι το τέλος τα κυρίαρχα γνωρίσματά του.
Χωρίς ευδιάκριτους χαρακτήρες και χειροπιαστά, αναγνωρίσιμα πρόσωπα (σ’ ένα περιβάλλον στο εσωτερικό του οποίου τα πάντα τελούν υπό αίρεση το συγκεκριμένο και το ρεαλιστικό δύσκολα μπορούν να εξασφαλίσουν θέση), το βιβλίο του Σωτάκη είναι μια αλληγορία για τη δύστροπη καθημερινότητα της συλλογικής συμβίωσης: καθημερινότητα ικανή να πάρει τις πιο απροσδόκητες μορφές, όπως και να κινδυνέψει από τους πλέον ανύποπτους εχθρούς.
Ο Δημήτρης Σωτάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1973. Έχει δημοσιεύσει τα μυθιστορήματα «Το σπίτι» (1997), «Η πράσινη πόρτα» (2002), «Η παραφωνία» (2005), «Ο άνθρωπος καλαμπόκι» (2007) και «Το θαύμα της αναπνοής» (2009).
Στα βιβλία του περιλαμβάνεται και μια συλλογή διηγημάτων, που τιτλοφορείται «’Έντεκα ερωτικοί θάνατοι». Το «Θαύμα της αναπνοής» έχει τιμηθεί με το βραβείο The Athens Price of Literature του περιοδικού «Δε (κατα)».
Πηγή: ΑΜΠΕ
