 |
Έξι μήνες μετά τον θάνατο της μοναχοκόρης του Ευαγγελίας, που έφυγε σε ηλικία μόλις 24 χρόνων από τη ζωή, ο Νίκος Παπαναστασίου συνεχίζει να σηκώνει τον σταυρό του. Αυτή η τραγική απώλεια συνέτριψε τον πατέρα που όλο αυτό το διάστημα επέδειξε ψυχικό σθένος και αξιοπρέπεια για να κρατηθεί στη ζωή για το χατίρι του μονάκριβου γιου του, του 15χρονου Αλέξανδρου!
Ο εκλεκτός πρωταγωνιστής του θεάτρου έκανε πέτρα την καρδιά του τον περασμένο Σεπτέμβριο, όταν έμαθε ότι πέρασε στην αντίπερα όχθη η Ευαγγελία του. Σήμερα σπάει τη σιωπή του και ανοίγει την ψυχή του στην «Espresso», μιλώντας για το στήριγμά του, τον Αλέξανδρο, αλλά και για το θέατρο. Αυτά που του δίνουν ζωή...
«Τι να ξεπεράσω; Δεν χτύπησα και έπεσα για να το ξεπεράσω. Όχι, δεν έπεσα σε κατάθλιψη, γιατί έχω ένα παιδί δεκαπέντε χρόνων. Να χάσω και αυτό;» Δεν θα μπορούσε να αντιδράσει αλλιώς ένας πατέρας που έζησε μια τέτοια τραγωδία. Το βλέμμα του σπουδαίου κωμικού, που έχει κάτι από τη σπάνια στόφα εκείνων των ανεπανάληπτων ηθοποιών, είναι μελαγχολικό, αλλά όταν μιλάει για τον γιο του η φωνή του αποκτά αισιοδοξία και φέρνει ένα μήνυμα ελπίδας.
«Έχασα τη μισή μου ζωή με την κόρη μου... Ευτυχώς που έχω τον γιο μου να γλιτώσω την υπόλοιπη μισή ζωή. Τι άλλο να πω;» Από τότε που «έφυγε» η κόρη του, ο σπουδαίος κωμικός, που ομολογουμένως λείπει από το θέατρο, έχει αφοσιωθεί στον Αλέξανδρο. Μέσα από τη σχέση τους, που είναι αληθινή και δυνατή, αντλεί δύναμη για να πάει παραπέρα, ακόμη και στην τέχνη του ηθοποιού, την οποία με τόσο αγάπη υπηρέτησε από 19 χρόνων...
«Αυτή τη στιγμή έχω αφοσιωθεί στο παιδί μου. Έχω δώσει όλη μου την ψυχή, όλο μου το είναι, όλη μου την ενέργεια σε αυτό το πλάσμα, στον Αλέξανδρο! Όλη μου η ζωή είναι ο γιος μου και το θέατρο».
Θα μπορούσε να μιλάει ώρες ατελείωτες για τον Αλέξανδρο. Ίσως θα μπορούσε να γράψει και ένα βιβλίο για το παιδί του ή ακόμη και ένα ποίημα αφιερωμένο σε εκείνο. «Ο Αλέξανδρος είναι ένας λεβέντης, ένας 15χρονος λεβέντης που μου δίνει κουράγιο μόνο με την παρουσία του για να κερδίσω τα χαμένα χρόνια. Αυτό είναι και για τη μητέρα του την Κατερίνα που τη λατρεύει, γιατί είναι μια πολύ χαρισματική γυναίκα. Και οι δύο είμαστε σε συνεχή επαφή γι’ αυτό το παιδί...»
Το δικό του αύριο στο θεατρικό σανίδι
Ο Νίκος Παπαναστασίου μέσα από τα μάτια του Αλέξανδρου ονειρεύεται το δικό του αύριο στο θεατρικό σανίδι. Κάνει όνειρα για παραστάσεις σε κατάμεστες αίθουσες, που έχουν θερμή ανταπόκριση από το μεγάλο κοινό.
«Όλη μου η ζωή είναι ο γιος μου και το θέατρο! Προετοιμάζομαι να κάνω κάτι στο θέατρο. Συζητάω με δύο επιχειρηματίες που υπάρχουν ακόμη στο προσκήνιο και δεν έχουν καταστραφεί και ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα δώσουν την ευκαιρία τον χειμώνα να κάνω αυτό που ονειρεύομαι, αυτό που θέλω». Δεν αποκαλύπτει το έργο. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι ότι ετοιμάζεται για τη μεγάλη επιστροφή. «Στην κατάσταση που είμαι, νομίζω, ότι αυτό θα με βοηθήσει να καλύψω τα κενά που έχω μέσα στην ψυχή μου...»
Δεν είναι δυνατόν έναν ευαίσθητο άνθρωπο, όπως είναι ο Νίκος Παπαναστασίου, να μην τον αγγίζουν όσα συμβαίνουν δίπλα του. Ρίχνοντας το βλέμμα στους ομότεχνούς του που υποφέρουν, οι ευαίσθητες χορδές του λυγίζουν... «Βλέπω αυτή τη δυστυχία δίπλα μου, στη δουλειά μας. Δεν ξέρω τι να πω και τι να κάνω. Σούπερ πρωταγωνιστές, σπουδαία ταλέντα που αυτή τη στιγμή είναι χωρίς δουλειά. Δεν στενοχωριέμαι για μένα που δεν πατάω το σανίδι και αισθάνομαι σαν να μην έχω πόδια. Έτσι αισθάνομαι, ένας μισερός άνθρωπος χωρίς πόδια και χέρια» σχολιάζει ο Νίκος Παπαναστασίου και μιλάει για το στερητικό σύνδρομο που του άφησε η απομάκρυνσή του από το θέατρο.
«Μιλάμε για υπαρξιακό πρόβλημα όταν έχεις τέτοια σχέση με το θέατρο από 19 χρόνων. Απόδειξη, ότι έμπαινα στην πρόβα στις 10.00 το πρωί και έφευγα στις 10.00 το βράδυ και δεν κουραζόμουν. Και αν έκανα κάτι άλλο έξω από το θέατρο, σε μισή ώρα κουραζόμουν. Αισθανόμουν ότι είχα τρέξει σε μαραθώνιο. Οι ηθοποιοί είναι άνθρωποι έντιμοι, ωραίοι και δημιουργικοί και μπορείς πάντα να βγεις κερδισμένος από αυτούς. Πάντα κάτι έχεις να πάρεις. Έτσι γλίτωσα αυτούς τους έξι μήνες. Ευτυχώς που είχα αυτούς τους συναδέλφους που μου συμπαραστάθηκαν...»
ΠΗΓΗ: Espresso
Ο εκλεκτός πρωταγωνιστής του θεάτρου έκανε πέτρα την καρδιά του τον περασμένο Σεπτέμβριο, όταν έμαθε ότι πέρασε στην αντίπερα όχθη η Ευαγγελία του. Σήμερα σπάει τη σιωπή του και ανοίγει την ψυχή του στην «Espresso», μιλώντας για το στήριγμά του, τον Αλέξανδρο, αλλά και για το θέατρο. Αυτά που του δίνουν ζωή...
«Τι να ξεπεράσω; Δεν χτύπησα και έπεσα για να το ξεπεράσω. Όχι, δεν έπεσα σε κατάθλιψη, γιατί έχω ένα παιδί δεκαπέντε χρόνων. Να χάσω και αυτό;» Δεν θα μπορούσε να αντιδράσει αλλιώς ένας πατέρας που έζησε μια τέτοια τραγωδία. Το βλέμμα του σπουδαίου κωμικού, που έχει κάτι από τη σπάνια στόφα εκείνων των ανεπανάληπτων ηθοποιών, είναι μελαγχολικό, αλλά όταν μιλάει για τον γιο του η φωνή του αποκτά αισιοδοξία και φέρνει ένα μήνυμα ελπίδας.
«Έχασα τη μισή μου ζωή με την κόρη μου... Ευτυχώς που έχω τον γιο μου να γλιτώσω την υπόλοιπη μισή ζωή. Τι άλλο να πω;» Από τότε που «έφυγε» η κόρη του, ο σπουδαίος κωμικός, που ομολογουμένως λείπει από το θέατρο, έχει αφοσιωθεί στον Αλέξανδρο. Μέσα από τη σχέση τους, που είναι αληθινή και δυνατή, αντλεί δύναμη για να πάει παραπέρα, ακόμη και στην τέχνη του ηθοποιού, την οποία με τόσο αγάπη υπηρέτησε από 19 χρόνων...
«Αυτή τη στιγμή έχω αφοσιωθεί στο παιδί μου. Έχω δώσει όλη μου την ψυχή, όλο μου το είναι, όλη μου την ενέργεια σε αυτό το πλάσμα, στον Αλέξανδρο! Όλη μου η ζωή είναι ο γιος μου και το θέατρο».
Θα μπορούσε να μιλάει ώρες ατελείωτες για τον Αλέξανδρο. Ίσως θα μπορούσε να γράψει και ένα βιβλίο για το παιδί του ή ακόμη και ένα ποίημα αφιερωμένο σε εκείνο. «Ο Αλέξανδρος είναι ένας λεβέντης, ένας 15χρονος λεβέντης που μου δίνει κουράγιο μόνο με την παρουσία του για να κερδίσω τα χαμένα χρόνια. Αυτό είναι και για τη μητέρα του την Κατερίνα που τη λατρεύει, γιατί είναι μια πολύ χαρισματική γυναίκα. Και οι δύο είμαστε σε συνεχή επαφή γι’ αυτό το παιδί...»
Το δικό του αύριο στο θεατρικό σανίδι
Ο Νίκος Παπαναστασίου μέσα από τα μάτια του Αλέξανδρου ονειρεύεται το δικό του αύριο στο θεατρικό σανίδι. Κάνει όνειρα για παραστάσεις σε κατάμεστες αίθουσες, που έχουν θερμή ανταπόκριση από το μεγάλο κοινό.
«Όλη μου η ζωή είναι ο γιος μου και το θέατρο! Προετοιμάζομαι να κάνω κάτι στο θέατρο. Συζητάω με δύο επιχειρηματίες που υπάρχουν ακόμη στο προσκήνιο και δεν έχουν καταστραφεί και ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα δώσουν την ευκαιρία τον χειμώνα να κάνω αυτό που ονειρεύομαι, αυτό που θέλω». Δεν αποκαλύπτει το έργο. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι ότι ετοιμάζεται για τη μεγάλη επιστροφή. «Στην κατάσταση που είμαι, νομίζω, ότι αυτό θα με βοηθήσει να καλύψω τα κενά που έχω μέσα στην ψυχή μου...»
Δεν είναι δυνατόν έναν ευαίσθητο άνθρωπο, όπως είναι ο Νίκος Παπαναστασίου, να μην τον αγγίζουν όσα συμβαίνουν δίπλα του. Ρίχνοντας το βλέμμα στους ομότεχνούς του που υποφέρουν, οι ευαίσθητες χορδές του λυγίζουν... «Βλέπω αυτή τη δυστυχία δίπλα μου, στη δουλειά μας. Δεν ξέρω τι να πω και τι να κάνω. Σούπερ πρωταγωνιστές, σπουδαία ταλέντα που αυτή τη στιγμή είναι χωρίς δουλειά. Δεν στενοχωριέμαι για μένα που δεν πατάω το σανίδι και αισθάνομαι σαν να μην έχω πόδια. Έτσι αισθάνομαι, ένας μισερός άνθρωπος χωρίς πόδια και χέρια» σχολιάζει ο Νίκος Παπαναστασίου και μιλάει για το στερητικό σύνδρομο που του άφησε η απομάκρυνσή του από το θέατρο.
«Μιλάμε για υπαρξιακό πρόβλημα όταν έχεις τέτοια σχέση με το θέατρο από 19 χρόνων. Απόδειξη, ότι έμπαινα στην πρόβα στις 10.00 το πρωί και έφευγα στις 10.00 το βράδυ και δεν κουραζόμουν. Και αν έκανα κάτι άλλο έξω από το θέατρο, σε μισή ώρα κουραζόμουν. Αισθανόμουν ότι είχα τρέξει σε μαραθώνιο. Οι ηθοποιοί είναι άνθρωποι έντιμοι, ωραίοι και δημιουργικοί και μπορείς πάντα να βγεις κερδισμένος από αυτούς. Πάντα κάτι έχεις να πάρεις. Έτσι γλίτωσα αυτούς τους έξι μήνες. Ευτυχώς που είχα αυτούς τους συναδέλφους που μου συμπαραστάθηκαν...»
ΠΗΓΗ: Espresso
