Μήπως καλύτερα να μασάτε παρά να μιλάτε;
Όλα ξεκίνησαν όπως στα παραμύθια. Οι χρυσαφένιες σας μπούκλες γυάλιζαν στον ήλιο, καθώς εκείνος σας αντίκριζε με την άκρη του ματιού του, κάνοντας τάχα πως δε σας ξέρει. Το ένα βλέμμα συνάντησε το άλλο, μερικές ατάκες, χαμόγελα, πετάρισμα βλεφάρων και ένα φιλί πυροτέχνημα που σφράγισε κάθε ίχνος αμφιβολίας.
Ναι, το αγόρι το είδατε, σας γυάλισε, το βάλατε στο μάτι, ρίξατε δίχτυ και αφού εξολοθρεύσατε μία προς μία τις αντιπάλους σας κερδίσατε για άλλη μία φορά αυτό που θέλατε. Μπορεί να νομίζετε πως σε κάθε του λέξη ο χρόνος σταματάει, πως αν δεν αποκοιμηθείτε στην αγκαλιά του θα χαθείτε στον πιο άγριο εφιάλτη και πως μόνο κοντά του αποκτά νιώθετε την πραγματική ευτυχία, αλλά η αλήθεια είναι πως όλα αυτά αποτελούν κλασικά συμπτώματα κάθε ερωτευμένου που σέβεται τον εαυτό του.
Ένα όμορφο πρωινό, ο λεγάμενος θα ξεχάσει πως "είστε στη ζωή του και αρχή και φινάλε", θα πετάξει το άπλυτο μπλουζάκι του στο πάτωμα και θα σας πει κρατώντας την πορτοκαλάδα που μόλις του στύψατε, "αγάπη απόψε θα βγω με τα παιδιά, να τα πούμε λίγο που έχω να τους δω καιρό".
Αυτό ήταν. Η πίεσή σας ανεβαίνει, το κεφάλι σας πάει να σπάσει, η γάτα σας πέφτει από τα χέρια και τα νύχια σας γίνονται γαμψά σαν του γύπα έτοιμα για πόλεμο. Θα σας αφήσει μόνη και έρημη, εσάς που ήσασταν δίπλα του όταν πονούσε ο λαιμός του και είχε πυρετό, όταν πνιγόταν στη δουλειά και ήθελε βοήθεια, όταν ο σκύλος του δάγκωσε εκείνο τον περαστικό που παραλίγο να στείλει στον άλλο κόσμο, όταν έχασε ο Παναθηναϊκός, αλλά και όταν κέρδισε. Ορμάτε στο ψυγείο, πάτε να πάρετε τηλέφωνο τη Τζέλα, τη Τζένη και τη Τζούλια, βρυχάστε σαν το Lion King και κουνάτε χέρια ποδιά σαν απροσάρμοστη.
