Οι δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, δημιουργούν πλέον την βεβαιότητα ότι οι ερχόμενες εκλογές θα είναι οι τελευταίες με κυρίαρχο τον δικομματισμό, όπως τουλάχιστον τον βιώσαμε από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.
Ποια είναι τα συμπεράσματα που προκύπτουν;
Η ΝΔ δεν έχει δημιουργήσει ρεύμα νίκης, παρότι εδώ και ένα χρόνο ο Σαμαράς είχε αντιμνημονιακή ρητορική. Τώρα που έχει ψηφίσει το μνημόνιο 2,τα ποσοστά του με δυσκολία θα προσεγγίσουν το 30% όταν θα ανοίξουν οι κάλπες.
Ένα ακόμα πρόβλημα για την ΝΔ είναι το γεγονός ότι είναι βαριά χρεωμένη από την διακυβέρνηση Καραμανλή. Τα ίδια πρόσωπα, δεν μπορούν να πείσουν ότι θα κυβερνήσουν καλύτερα μετά απο… τρια χρόνια!
2) Το ΠΑΣΟΚ και προσωπικά ο Γιώργος Παπανδρέου, βρίσκονται σε τροχιά κατάρρευσης. Οι πλειοψηφία των πολιτών χρεώνουν στο ΠΑΣΟΚ, ολη την οικονομική λαίλαπα που πλήττει την ελληνική κοινωνία και επιπροσθέτως η έλλειψη ουσιώδους αυτοκριτικής, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για διαλύσεις του συγκεκριμένου πολίτικου χώρου.
Ακόμα η αλαζονία που εκπέμπουν στις δημόσιες τοποθετήσεις τους, τοσο ο Γ.Παπανδρέου, οσο και ο Βενιζέλος μαζί με τα περισσότερα κορυφαία στελέχη, χειροτερεύει την εικόνα τους στην κοινωνία και «σφραγίζει» την ερχόμενη εκλογική πανωλεθρία.
3) Η Δημοκρατική Αριστερά- το νέο κόμμα του Φώτη Κουβελή – παρά την δημοκοπική του άνοδο αποτελεί αίνιγμα.. Μένει να δούμε, αν η αλλαγή της ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ, αλλά κυρίως η έλλειψη σαφούς πολιτικής πρότασης για τις κυβερνητικές συνεργασίες μετά τις εκλογές, το προσγειώσουν σε μικρότερα ποσοστά. Κυρίως δε, η αίσθηση ότι φλερτάρει για μια συμμετοχή σε κυβέρνηση μνημονίου με ΠΑΣΟΚ- ΝΔ, θα του στερήσει την δυναμική που παρουσιάζει σήμερα.
Η υπόλοιπη Αριστερά-ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ- εισπράττουν μεν την δυσαρέσκεια των πολιτών από την εφαρμογή του μνημονίου, την φθορά των δυο κομμάτων εξουσίας και γενικότερα του πολιτικού συστήματος, αλλά κατά την γνώμη μου περιορίζουν τα εκλογικά τους οφέλη εξ’ αιτίας δυο σημαντικών παραγόντων που αφορούν:
1) Στην αδυναμία τους να έχουν μια ολοκληρωμένη, ρεαλιστική και εφικτή οικονομική πρόταση, ως αντίβαρο στην μνημονιακή στρατηγική ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και πιθανόν ΔΗΜ-ΑΡ.
2) Στην δυσκολία να συγκροτήσουν μια προγραμματική συμφωνία, η τουλάχιστον μια κοινή στάση σε βασικά ζητήματα, που να δίνει μια προοπτική μετεκλογικής συνεργασίας( για κυβερνητική σύμπραξη ούτε λόγος φυσικά)
Οι υπόλοιποι σχηματισμοί που εμφανίζονται στις δημοσκοπήσεις να μπαίνουν οριακά στην Βουλή, η τύχη τους- ως προς αυτό – εξαρτάται κυρίως πως θα πορευτούν μέχρι τις κάλπες τα «μεγαλύτερα» κόμματα από τα οποία ελπίζουν διαρροές.
Σε επόμενο σημείωμα, θα αναφερθούμε αναλυτικά στα συν και πλην των πολιτικών αρχηγών, για να έχουμε μια πιο πληρέστερη εικόνα το πως διαμορφώνεται το πολιτικό σκηνικό στην πορεία προς τις εκλογές.
Γράφει ο Α. Δελλατόλας για το «ΠΟΝΤΙΚΙ»
Ποια είναι τα συμπεράσματα που προκύπτουν;
Η ΝΔ δεν έχει δημιουργήσει ρεύμα νίκης, παρότι εδώ και ένα χρόνο ο Σαμαράς είχε αντιμνημονιακή ρητορική. Τώρα που έχει ψηφίσει το μνημόνιο 2,τα ποσοστά του με δυσκολία θα προσεγγίσουν το 30% όταν θα ανοίξουν οι κάλπες.
Ένα ακόμα πρόβλημα για την ΝΔ είναι το γεγονός ότι είναι βαριά χρεωμένη από την διακυβέρνηση Καραμανλή. Τα ίδια πρόσωπα, δεν μπορούν να πείσουν ότι θα κυβερνήσουν καλύτερα μετά απο… τρια χρόνια!
2) Το ΠΑΣΟΚ και προσωπικά ο Γιώργος Παπανδρέου, βρίσκονται σε τροχιά κατάρρευσης. Οι πλειοψηφία των πολιτών χρεώνουν στο ΠΑΣΟΚ, ολη την οικονομική λαίλαπα που πλήττει την ελληνική κοινωνία και επιπροσθέτως η έλλειψη ουσιώδους αυτοκριτικής, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για διαλύσεις του συγκεκριμένου πολίτικου χώρου.
Ακόμα η αλαζονία που εκπέμπουν στις δημόσιες τοποθετήσεις τους, τοσο ο Γ.Παπανδρέου, οσο και ο Βενιζέλος μαζί με τα περισσότερα κορυφαία στελέχη, χειροτερεύει την εικόνα τους στην κοινωνία και «σφραγίζει» την ερχόμενη εκλογική πανωλεθρία.
3) Η Δημοκρατική Αριστερά- το νέο κόμμα του Φώτη Κουβελή – παρά την δημοκοπική του άνοδο αποτελεί αίνιγμα.. Μένει να δούμε, αν η αλλαγή της ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ, αλλά κυρίως η έλλειψη σαφούς πολιτικής πρότασης για τις κυβερνητικές συνεργασίες μετά τις εκλογές, το προσγειώσουν σε μικρότερα ποσοστά. Κυρίως δε, η αίσθηση ότι φλερτάρει για μια συμμετοχή σε κυβέρνηση μνημονίου με ΠΑΣΟΚ- ΝΔ, θα του στερήσει την δυναμική που παρουσιάζει σήμερα.
Η υπόλοιπη Αριστερά-ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ- εισπράττουν μεν την δυσαρέσκεια των πολιτών από την εφαρμογή του μνημονίου, την φθορά των δυο κομμάτων εξουσίας και γενικότερα του πολιτικού συστήματος, αλλά κατά την γνώμη μου περιορίζουν τα εκλογικά τους οφέλη εξ’ αιτίας δυο σημαντικών παραγόντων που αφορούν:
1) Στην αδυναμία τους να έχουν μια ολοκληρωμένη, ρεαλιστική και εφικτή οικονομική πρόταση, ως αντίβαρο στην μνημονιακή στρατηγική ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και πιθανόν ΔΗΜ-ΑΡ.
2) Στην δυσκολία να συγκροτήσουν μια προγραμματική συμφωνία, η τουλάχιστον μια κοινή στάση σε βασικά ζητήματα, που να δίνει μια προοπτική μετεκλογικής συνεργασίας( για κυβερνητική σύμπραξη ούτε λόγος φυσικά)
Οι υπόλοιποι σχηματισμοί που εμφανίζονται στις δημοσκοπήσεις να μπαίνουν οριακά στην Βουλή, η τύχη τους- ως προς αυτό – εξαρτάται κυρίως πως θα πορευτούν μέχρι τις κάλπες τα «μεγαλύτερα» κόμματα από τα οποία ελπίζουν διαρροές.
Σε επόμενο σημείωμα, θα αναφερθούμε αναλυτικά στα συν και πλην των πολιτικών αρχηγών, για να έχουμε μια πιο πληρέστερη εικόνα το πως διαμορφώνεται το πολιτικό σκηνικό στην πορεία προς τις εκλογές.
Γράφει ο Α. Δελλατόλας για το «ΠΟΝΤΙΚΙ»
