Ανησυχίες για την έκβαση του κρίσιμου Συμβουλίου κορυφής της ΕΕ στις 24/25 Μαρτίου εκφράζει ο οικονομολόγος Λαρς Φελντ, οικονομικός σύμβουλος και μέλος της «επιτροπής σοφών» της γερμανικής κυβέρνησης.
Ο κ. Φελντ δηλώνει σε συνέντευξή του: «Δεν έχω καλό προαίσθημα εν όψει της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. στις 24 Μαρτίου. Όλα πακετάρονται μαζί. Ο μηχανισμός διάσωσης, το Σύμφωνο Σταθερότητας, το Σύμφωνο ανταγωνιστικότητας της κυρίας Μέρκελ και του κυρίου Σαρκοζί. Υπάρχει ο κίνδυνος ενός πολιτικού παζαρέματος».
Συμπλήρωσε ότι οι Έλληνες θα αντιμετωπίσουν τεράστια προβλήματα στην προσπάθεια να πετύχουν τους στόχους εξυγίανσης που έχουν θέσει και ότι υπάρχει περίπτωση το 2013 το χρέος της χώρας να ξεπεράσει το 160% του ΑΕΠ.
Ο κ.Φελντ σημείωσε επίσης πως η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει ταυτοχρόνως να κάνει οικονομία και να μειώσει τις κοινωνικές δαπάνες.
Χαρακτήρισε την Ελλάδα ως έναν πολιτικό δυναμίτη και ότι ο μοναδικός δρόμος αν θέλει να αποφύγει τη μεγάλη έκρηξη, είναι αυτός της αναδιάρθρωσης.
Για το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, ο κ. Φελντ διαβλέπει τον κίνδυνο να εμπλακεί η γερμανική κυβέρνηση περισσότερο απ' όσο πρέπει με την γαλλική ιδέα περί ευρωπαϊκής διακυβέρνησης.
Ο κ. Φελντ δηλώνει σε συνέντευξή του: «Δεν έχω καλό προαίσθημα εν όψει της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. στις 24 Μαρτίου. Όλα πακετάρονται μαζί. Ο μηχανισμός διάσωσης, το Σύμφωνο Σταθερότητας, το Σύμφωνο ανταγωνιστικότητας της κυρίας Μέρκελ και του κυρίου Σαρκοζί. Υπάρχει ο κίνδυνος ενός πολιτικού παζαρέματος».
Συμπλήρωσε ότι οι Έλληνες θα αντιμετωπίσουν τεράστια προβλήματα στην προσπάθεια να πετύχουν τους στόχους εξυγίανσης που έχουν θέσει και ότι υπάρχει περίπτωση το 2013 το χρέος της χώρας να ξεπεράσει το 160% του ΑΕΠ.
Ο κ.Φελντ σημείωσε επίσης πως η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει ταυτοχρόνως να κάνει οικονομία και να μειώσει τις κοινωνικές δαπάνες.
Χαρακτήρισε την Ελλάδα ως έναν πολιτικό δυναμίτη και ότι ο μοναδικός δρόμος αν θέλει να αποφύγει τη μεγάλη έκρηξη, είναι αυτός της αναδιάρθρωσης.
Για το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, ο κ. Φελντ διαβλέπει τον κίνδυνο να εμπλακεί η γερμανική κυβέρνηση περισσότερο απ' όσο πρέπει με την γαλλική ιδέα περί ευρωπαϊκής διακυβέρνησης.