Ο κόσμος των social media, τελικά είναι πολύ ισχυρός. Και το απέδειξε, κάνοντας πράξη την επιθυμία του Αποστόλη. Ο Αποστόλης δεν τα κατάφερε και το μεσημέρι της Κυριακής, έφυγε για το μεγάλο ταξίδι... κατάφερε όμως να μείνει για πάντα στις καρδιές μας. Ο καρκίνος μπορεί να νίκησε τον Αποστόλη αλλά όχι και την αγάπη του για την Μαρία, που θα μείνει για πάντα ζωντανή...
Το μόνο που ήθελε ήταν να μάθουν όλοι πόσο αγαπά τη σύντροφό του Μαρία. Ο Αποστόλης είχε ζητήσει, όταν θα έφευγε από τη ζωή να γράψουν όλοι στο twitter ως hashtag, #Tolislovedmaria, δείχνοντας με αυτό τον τρόπο την αγάπη του για τη σύντροφό του.
Τη δική του Μαρία, που την ήξερε μία ολόκληρη ζωή. Στα έξι τους γνωρίστηκαν και στα 18 έγιναν ζευγάρι. Με ποιον τρόπο ήθελε να γίνει αυτό γνωστό; Με τη βοήθεια του twitter, αφού μέσα από κει έγινε γνωστή η ιστορία του και μέσα από κει συνομιλούσε με χιλιάδες χρήστες όλον αυτόν τον καιρό.
Τους τελευταίους μήνες ο Αποστόλης έδινε τη δική του μάχη με την επάρατη νόσο. Kάθε μέρα αναρτούσε στο twitter φωτογραφίες του, πριν και μετά από τις χημειοθεραπείες του. Μέσα από το blog του, κατέγραφε τις σκέψεις του και περιέγραφε με δύναμη ψυχής την κατάσταση του από το κρεβάτι του πόνου.
Οι τελευταίες αναρτήσεις του Αποστόλη που μιλά για τον θάνατο που πλησιάζει συγκλονίζουν ακόμα και τους ποιο δυνατούς:
Φυσικά και σκέφτομαι το θάνατο. Τυπικά τουλάχιστον οι πιθανότητες επιβίωσης στον αγώνα μου είναι σημαντικά εναντίον μου. Σε στιγμές φιλοσοφίας όμως καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ. Ο θάνατος μου θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου, είτε σε κάποιο κώμα, είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου. Μάλλον.
Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα. Μετά το θάνατό μου όμως για μένα μαύρο. Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα. Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα. Τότε τι φοβόμαστε;
Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε; Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς. Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω. Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα τελικά. Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να ζείται -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο.
Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω.
Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ.
Το τελευταίο αντίο στον Απόστολο Γκανά θα πουν αύριο συγγενείς, φίλοι και άνθρωποι που έμαθαν για τον χαμό του σήμερα μέσω twitter.
Το απόγευμα της Κυριακής, ο αδερφός του Απόστολου ανακοίνωσε ότι η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί αύριο Δευτέρα στις 16:30 στους Αγίους Θεοδώρους Γέρακα.
