Όπως αναμετέδωσε το Αθηναϊκό Πρακτορείο, στην έκθεση εξετάζονται 23 προγράμματα που συγχρηματοδότησαν οι Βρυξέλλες σε έξι αφρικανικές χώρες μεταξύ 2001-10. Το συνολικό κόστος ανήλθε στα 400 εκατομμύρια ευρώ, όμως συχνά τα έργα δεν είχαν επαρκή επίβλεψη και δεν γίνονταν πάντοτε έλεγχοι ώστε να διασφαλίζεται ότι το νερό ήταν ασφαλές για κατανάλωση.
Οι συγγραφείς της μελέτης υποστηρίζουν ότι μολονότι συνήθως η εγκατάσταση του εξοπλισμού γινόταν σωστά, οι τοπικές κοινότητες δεν λάμβαναν υποστήριξη ώστε να διαχειριστούν μακροπρόθεσμα τα έργα.
«Λιγότερα από τα μισά έργα που εξετάστηκαν παρουσίασαν αποτελέσματα που ανταποκρίνονταν στις ανάγκες των δικαιούχων», τονίζεται στην 43σέλιδη έκθεση. Σε μία περίπτωση, στη Νιγηρία, τα πηγάδια και οι αγωγοί για να λειτουργήσουν βασίζονταν σε ένα αναξιόπιστο δίκτυο ηλεκτροδότησης. Ως εφεδρικό σύστημα, εγκαταστάθηκαν γεννήτριες που λειτουργούσαν με ντίζελ. Όμως λόγω του υψηλού κόστους των καυσίμων τα εφεδρικά συστήματα παρέμειναν ουσιαστικά αχρησιμοποίητα και οι κοινότητες επέστρεψαν στις μη ασφαλείς πηγές που χρησιμοποιούσαν στο παρελθόν.
